Gmach w formach neogotyckich wzniesiono jako szkolny na planie litery H i ukończono w 1871. Plany projektowe sprowadzono z Francji, a pracami budowlanymi kierował Gustav Schultz przy współudziale Stanisława Hebanowskiego. W centrum założenia znalazła się kaplica ze smukłą wieżą – obecnie główne wejście do obiektu.
W 1873 siostry Zgromadzenia Sacré Coeur (Dames au Sacre-Coeur de Dieu) opuściły budynek i ulokowano w nim zakład dobroczynności Garczyńskiego o zarządzie niemieckim. W 1920 kompleks przestał spełniać normy dla domów pomocy społecznej dla osób starszych i przekazano go Uniwersytetowi Poznańskiemu na klinikę ortopedyczną, a w 1938 zmodernizowano według wskazań dra Franciszka Raszei (projektant – Władysław Czarnecki).
Podczas II wojny światowej szpitalem zarządzali niemieccy okupanci. 28 stycznia 1945 Armia Czerwona zajęła część placówki na szpital polowy (pozostała część służyła rannym poznaniakom). Z lekarzami radzieckimi współpracował ortopeda-traumatolog dr Alfons Maciejewski.
Kolejna przebudowa miała miejsce w latach 1947–1952, tym razem według wskazówek prof. Wiktora Degi, z przystosowaniem do potrzeb ortopedii. Całość rozbudowano w latach 1963–1970 według projektu Waldemara Preisa i Marii Waschko w stylu modernizmu (Instytut Rehabilitacji, sale wykładowe, pawilony). W 1965 w parku szpitalnym szwedzka fundacja Innomeuropeisk Mission zbudowała pawilon rehabilitacyjny. W czerwcu 2019 zainaugurowano modernizację części szpitala, w wyniku czego powstało Centrum Technologiczne Wspomaganej Rehabilitacji.
Wokół poszczególnych obiektów kompleksu rozpościerają się wartościowe przyrodniczo tereny parkowe.